Urszula atakuje!

Urszula

Ok. Nie jest to na "spontana", wiem co robię.

1. Urszula; Vivi M;
2. 16 lat.
3. 10487445
4. [link widoczny dla zalogowanych]

1. Ewelina Czarniecka; Henry Scrubb. ONA: Impulsywna, zadziorna, wścibska, czasami spokojna, zmienna. ON: Nieśmiały, pomocny, samotny, zagubiony, tajemniczy i ogólnie w tych barwach:)
2. hayden panettiere; elijah wood.
3.Czarna.

Lubiła mówić, że jest piękna. Nie dlatego, że sama w to wierzyła, ale dlatego, że chciała aby inni w to wierzyli. Fajnie było czuć, że większość postrzega ją, jako kobietę niezależną, silną, może trochę zadufaną; ale co z tego, kiedy dzięki temu mogła rządzić i sprawiać by inne dziewczyny chciały być takie jak ona.

To była głupia gra, gdzie ona-Czarna- była najlepszą graczką, zawsze wygrywała, chociaż gra nigdy jeszcze się nie skończyła. Była mistrzynią w byciu kimś, kim naprawdę nie była. Drżała na samą myśl, że chociaż skrawek jej wnętrza, jej myśli może ujrzeć światło dzienne i nie daj Boże ukazać się innym. To byłaby dla Czarnej pewna śmierć. Wolała umrzeć, niż pokazać światu swoje oblicze.

Być może dzięki tej grze pozorów zapominała o własnych wadach, dawało jej to poczucie własnego idealizmu, piękna i nieskazitelności. Bo tam we wnętrzu była tylko słabą dziewczynką, która unikała cienia, a którą starała się za wszelką cenę stłamsić w zarodku. Mimo to dziewczynka rosła i stawała się częścią Czarnej, tą nieodłączną częścią, którą możemy starać się wyplewić, ale ona i tak stale nam towarzyszy, każdego dnia.

Dlatego, skoro pozbycie się „pasożyta” było niemożliwe, istniało jeszcze jedno rozwiązanie – zignorować. Zignorować siebie samego i ubrać się w pozory, każdego dnia stawać się osobą zupełnie nam obcą i tylko na chwilę w burzową noc, przypominać sobie o tym, że przecież już od dawna nie oddychaliśmy naturalnym powietrzem.

Tak robiła Czarna- ciągle udawała, krzyczała, śmiała się i gniła od środka. A przecież mogła być sobą. Była piękna; miała złote włosy i błękitne oczy, kobiecy głos, kobiecy śmiech, zgrabne ciało i zgrabne ruchy. Gdyby tylko bardziej uwierzyła w siebie, mogłaby być królową i do tego szczęśliwą dziewczyną.

Nie miała powodów do zmartwień. Nigdy nie brakowało jej pieniędzy, chociaż jej rodzina nie była bogata. Nie wiedziała co to rozwody i kłótnie, ponieważ jej rodzice bardzo się kochali i z uśmiechem wychowywali JĄ i jej młodsze rodzeństwo : Kayla, Martę, Marcinka i Zuzie.

Co więc takiego sprawiło, że Czarna była więźniem własnych sideł? Niestety. Pozory sprawiły, że sama już zapomniała dlaczego…

Henry.

To było tak, że istniał sobie pewien Henry, ale o tym prawie nikt nie wiedział. Henry był małomówny, niezbyt spontaniczny, a przede wszystkim unikał imprez. Inni nie znali Henrego, bo Henry nie był taki jak inni.

Siadał on na parapecie okna i oglądał za szyby słomiane trawy i żelazną huśtawkę, kołysaną smętnie przez wiatr. Lubił nawet tę samotność, bo nie miał sposobności się na cokolwiek skarżyć, ale czasami wolałby, żeby ktoś z nim był i powiedział, że naprawdę go lubi.

Istniał przecież w świecie, gdzie każdy miał przyjaciół i trochę szaleństwa w sercu, ale Henry powiedział sobie, że nigdy się nie zmieni na potrzeby kogoś. W ogóle dochodził do wniosku, że nie potrafiłby się zmienić, bo przez lata był sobą, a jak mówi przysłowie „starego psa nowych sztuczek nie nauczysz.”

Henry nie był stary, ale z pewnością trochę mu się nudziło, a jak wiadomo nuda sprzyja dziwnym myślom i czasami ma się wrażenie, że żyje się już bardzo długo i coraz mniej rozumie się świat.

Nie był on pesymistą, wręcz przeciwnie- bardzo lubił nazywać siebie szczęściarzem. Wynikało to z tego powodu, że lubił on to, co robił.

Kochał nieść pomoc innych, widzieć w ich oczach wdzięczność, której niepotrzebna było słów. To było jak magia, której żadne książki nie opiszą, bo dobro trzeba przeżyć samemu. Tak, Henry był dobry. Nie bał się płakać i oddawać emocjom, nie bał się nieść nadziei.

Całymi dniami mógł siedzieć oblegany przez gromadkę dzieci, które szukały w jego kieszeniach cukierków malinowych, które lubił ze sobą zabierać i je częstować.

Opowiadał im czasami historie tak długie, że siedzieli do wieczora, a potem nikt nie chciał się rozejść, bo w końcu po tylu dniach smutku przyszła iskierka radości.

Dzieciaki były wspaniałe. Miały siłę się uśmiechać nawet przez łzy i dlatego tak bardzo chciał im pomagać, zabierać na wycieczki i oprowadzać po mieście.

One go widziały, jak nikt go nigdy nie widział. Widziały w nim ojca, człowieka, który je kochał i był dla nich dobry. Każdego dnia wiele par dziecięcych oczu wpatrzone były w niego, jak w króla, ich bohatera.

Wtedy istniał, ale kiedy odchodził to znów był Henrym, którego nikt nie znał.

Vela

nie czytałam zgłoszenia ani nic, bo jestem leniwa i mi się nie chce.
ale tak^ ^

killer.

Za : D

Urszula

Alice.

dotte

za. (:

Urszula

Miło <rumieniec> Very Happy

Cissy

no to za;)

Przywrócony_id:(2) · Dołączył: 31 Mar 2008 Posty: 1295 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Za, więc przyjęta ;D

Urszula

Dzięki:D

Banner:

Adres: [link widoczny dla zalogowanych]

Vela

aa!
jasne, że pamiętam.
czekaj, czy ty przypadkiem nie miałaś na imię Diana? *myśli*